نوک کوه یخی اعتراض در کانادا - کد الکترونیک

جهت دریافت مشاوره سفر با تور کانادا با ما همراه باشید.

آنان توانسته اند با الگوبرداری از جنبش اعتراضی اشغال وال استریت، به وسیله شبکه های اجتماعی عضوگیری نمایند و صدای اعتراض خود را به گوش مردم این کشور و دنیا برسانند. آنان در چندین مورد راه ها را مسدود و در برابر ساختمان های دولت فدرال در شهرهای مختلف تجمع نموده اند. رشد سریع جنبش اعتراضی ملل نخستین که به دیگر دست روی دست نمی گذاریم معروف شده است، باعث تعجب بسیاری از محافل سیاسی و اجتماعی در کانادا و دیگر کشورهای انگلیسی زبان شده است.

در میان کشورهای انگلیسی زبانی که اروپاییان در آن سکونت گزیدند و مردم بومی آن کشورها را به حاشیه راندند، معمولاً سرخپوستان آمریکا یا بومیان استرالیا خبرساز بودند، از این رو، به نظر می رسید وضعیت ملل نخستین کانادا پیچیدگی کمتری نسبت به همتایان آنان در آمریکا و استرالیا داشته باشد. پاره ای از تحلیل گران آرامش ظاهری جامعه کانادا را به این دلیل می دانند که ارزش های دمکراتیک به قدری در جامعه مابعد استعماری این کشور نهادینه شده است که عملاً نیازی برای اعتراض خشونت آمیز وجود ندارد اما پاره ای دیگر از تحلیل گران توضیحی کاملاَ متضاد عرضه نموده اند و می گویند این سکوت ناشی از نوعی سرکوب ساختاری است زیرا کانادا هرگز به مرحله مابعد استعماری نرفته و همچنان فعالانه دولتی استعماری است.

صرف نظر از وضعیت استعماری کانادا، اعتراض های مسالمت آمیز ملل نخستین به تدریج پوسته از چهره جامعه کشور برگرفته و شبح بی رحمی ها، نژادپرستی ها و نابرابری ها به سطح وجدان جمعی، به خصوص در میان جامعه بومیان این کشور بازگشته است. درحالی که جنبش اجتماعی بومیان موسوم به دیگر دست روی دست نمی گذاریم به رشد ادامه می دهد و عمق می گیرد، انتقادهایی که در سطح رسمی از آن می گردد، شباهت آشنایی به انتقادها از جنبش اشغال وال استریت در آمریکا دارد. منتقدان می گویند معترضان نمی دانند چه می خواهند و این جنبش به جایی نمی رسد زیرا فاقد رهبر است.

بسیاری از اکثریت سفیدپوستان بر این باورند که این جنبش ارزش توجه کردن را ندارد. به گفته آنان، کافی است فقط صبر کرد تا با گذر زمان، این جنبش از نفس بیفتد و همچون همتای آمریکایی خود کمرنگ گردد و به تاریخ اعتراض های مشابه توسط دیگر دسته های ملل نخستین کانادا بپیوندد اما بعضی دیگر به خصوص در میان جامعه ملل نخستین، عقیده دیگری دارند. آنان می گویند که دیگر دست روی دست نمی گذاریم، فقط نوک کوه یخی است و حجم عظیمی از خشم فروخورده که قدمت آن به قرن ها قبل می رسد، هنوز دیده نشده است. بعضی از رهبران گروه های بومی هشدار می دهند که ممکن است به زودی اعمال اختلالگرانه آنان شروع گردد. آنان تهدید نموده اند جاده ها، راه آهن و گذرگاه های مرزی با آمریکا را مسدود می نمایند. جو کلارک، نخست وزیر سابق کانادا، اخیراً هشدار داد کانادا و ملل نخستین در راستا خطرناک درگیری حرکت می نمایند. دیدار استیفن هارپر، نخست وزیر فعلی و گروهی از رهبران گروه های بومی نیز دستاوردی نداشته است. یک نظرسنجی نشان می دهد که 54درصد از مردم کانادا نمره ضعیفی برای چگونگی مدیریت موضوع بومیان توسط دولت استیفن هارپر قائل هستند.

دیگر دست روی دست نمی گذاریم

این جنبش محصول بحث های چهار زن از قبایل سرخپوستی در اینترنت درباره پیامدهای قانونی است که اخیراً در مجلس کانادا تصویب شد. منتقدان می گویند که این قانون هزاران رودخانه و دریاچه را که بسیاری از آنها در زمین های ملل نخستین قرار گرفته است، به مخاطره می اندازد و قانون مربوط به سرخپوستان کانادا را بدون مشورت با آنان تغییر می دهد و به این ترتیب استقلال آنان را به طور فزاینده ای تضعیف می نماید. دیگر دست روی دست نمی گذاریم به سرعت توجه دیگر بومیان کانادا را جلب کرد و اعتراض هایی از این طریق سازماندهی شد. آنان چندبار خط راه آهن بین شهرهای بزرگ را بستند، بعضی بزرگراه ها را اشغال کردند و در نقاط پرتردد شهرهای بزرگ به عرض اندام پرداختند. اعتراض هایی که در چارچوب این جنبش صورت می گیرد، در واقع بخشی از مخالفت گسترده تر ملل نخستین با سیاست های دولت استیفن هارپر است. ترزا اسپنس یکی از رهبران بومیان بیش از یک ماه است که در اعتراض به سیاست های دولت اعتصاب غذا نموده و وعده نموده است تا زمانی که با فرماندار کل و نخست وزیر دیدار نکند، به آن ادامه دهد. به گفته اسپنس حضور دیوید جانستون فرماندار کل در دیدارها لازم است زیرا وی نماینده ملکه انگلیس است که بسیاری از پیمان ها با بومیان کانادا از جانب وی امضا شده است. حضور گسترده فعالان این جنبش در اینترنت به ایجاد روابط با دیگر جوامع بومی در دیگر کشورها یاری نموده است. در چند مورد، سرخپوستان آمریکایی برای همبستگی با همتایان کانادایی خود به خیابان ها رفته اند. اما دامنه همبستگی با بومیان کانادا فقط به قاره آمریکا محدود نبوده و به اروپا و کشورهای اقیانوسیه نیز کشیده شده است.

موارد اعتراضی جنبش

این جنبش به شدت منتقد سیاست هایی است که دولت هارپر در قبال جامعه ملل نخستین در پیش گرفته است. با وجود اینکه رهبران ملل نخستین همیشه دولت های کانادا را متهم نموده اند که حقوق واگذارشده به آنان را زیر پا می گذارند و به مذاکره درباره زمین های آنها اهمیت نمی دهند، اعضای جامعه ملل نخستین به طور فزاینده ای به این نتیجه می رسند که دولت هارپر اصولاً می خواهد حقوق جمعی آنان را از بین ببرد. رهبران ملل نخستین مدعی هستند در مقابله با دولت کانادا، دستشان خالی نیست. بومیان کانادا روی بیش از 600میلیارد دلار منابع طبیعی نشسته اند؛ ازجمله راستای که قرار است خط لوله نفت بیتمومن از آن بگذرد که دولت هارپر آن را برای آینده مالی کشور حیاتی می داند. آنان همچنین از بالا بودن میزان خودکشی در مناطق بومی نشین و شیوع بعضی بیماری ها ازجمله سل نگران و خواهان توجه دولت به مشکلاتی از این دست هستند. ناپدید شدن شماری از زنان بومی نیز از دیگر شکایت های ملل نخستین است. اقتصاد کانادا به طور سنتی به بعضی صنایع مانند الوار، نفت و معدن متکی بود ه است. اما با کاهش مساحت جنگل های عمومی و کاهش معادن و چاه ها، در سال های اخیر صاحبان صنایع فشار آورده اند که به منابع طبیعی موجود در زمین های بومیان دست پیدا نمایند. بعضی از بومیان می گویند دولت مجوزهایی به ارزش 14میلیارد دلار برای استخراج منابع موجود در زمین های آنان بدون اجازه یا مشورت با آنان صادر نموده است.

جنبش دیگر دست روی دست نمی گذاریم اهدافی از این دست برای اعضای خود مشخص نموده است؛ بازسازی استقلال بومیان، ترمیم روابط بین بومیان کانادا، دستگاه سلطنت انگلیس و دولت کانادا در چارچوب حرکتی که از دل ملل نخستین برآمده باشد و حفاظت از محیط زیست برای تمام کانادایی ها و نسل های آینده این کشور. ملل نخستین با تأکید بر تداوم وجود تأثیر استعمار در کشور می گویند که این امر سبب شده است ادعاهای ارضی بی شماری شکل بگیرد، مذاکره درباره پیمان های منعقده مختل گردد، زیربناهای نواحی سکونت بومیان تخریب گردد، فقر میان آنان تشدید گردد و کیفیت نظام آموزش در مدارس این نواحی کاهش یابد.

پاسخ دولت

تا این اواخر دولت هارپر پاسخی بیش از این به دیگر دست روی دست نمی گذاریم نداشت که مردم حق اعتراض مسالمت آمیز دارند اما مدتی پیش وی موافقت کرد تا با گروهی از رهبران بومیان گفت وگو کند؛ هر چند که این دیدار نتیجه محسوسی برای بومیان نداشت. بومیان خواهان آن بودند که دیوید جانستون فرماندار کل کانادا در مقام نماینده ملکه انگلیس که رئیس این کشور محسوب می گردد، در این دیدار حاضر باشد. پیمان هایی که بومیان کانادا با دولت این کشور دارند، عموماً با فرماندار کل امضا شده است. به رغم این درخواست، وی در این دیدار حاضر نشد. کانادا به عنوان یکی از کشورهای مشترک المنافع ازجمله کشورهایی به شمار می آید که به طور اسمی ملکه انگلیس رئیس آن است. اما فرماندار کل کانادا را نه ملکه که نخست وزیر منتخب کانادا مشخص می نماید. کاخ باکینگهام که دفتر ملکه انگلیس محسوب می گردد، اعلام نموده است که ملکه در موضوع اعتراض بومیان کانادا مداخله نخواهد کرد. هارپر پس از تصدی نخست وزیری، بعضی از برنامه هایی را که برای یاری به بومیان تدوین شده بود، متوقف کرد. ازجمله پل مارتین، نخست وزیر وقت کانادا در سال 2005برنامه ای 10ساله را با بودجه پنج میلیارد دلار برای آموزش بومیان شروع کرد. اما بودجه این برنامه با به قدرت رسیدن هارپر قطع شد. مارتین از قطع بودجه این برنامه انتقاد نموده است. به گفته وی، مدارس موجود در زمین های بومیان به طور متوسط، سرانه ای بین 20تا 30درصد کمتر به ازای هر دانش آموز به نسبت مدارس دیگر دریافت می نمایند که این غیرمنصفانه است و این برنامه درصدد آن بود که این وضع را اصلاح کند. وی تصریح می نماید که در خلال 200سال گذشته، کانادا تعهداتی به بومیان داده که بعدا آنها را نادیده گرفته است. به گفته مارتین، یک مشکل این است که چیزی درباره بومیان کانادا به مردم این کشور گفته نشده است و مردم آگاهی اندکی نسبت به آنان و مسائل شان دارند و حالا با شکل گیری جنبش دیگر دست روی دست نمی گذاریم درک مردم از مسائل مربوط به بومیان بیشتر خواهد شد.پاره ای از تحلیل گران می گویند که با توجه به نقض حقوق گسترده بومیان، شکل گیری و رشد سریع جنبش دیگر دست روی دست نمی گذاریم هیچ تعجبی ندارد و در واقع آنچه تعجب دارد، این است که چرا اینقدر طول کشید تا جنبش اعتراضی شکل بگیرد.