جیب کرونازده کارگر و کارفرما

به گزارش کد الکترونیک، بخش میز خدمت حسابی پر است و هر کسی از یک سمت سؤالی مطرح می کند. وکلا و کارشناسان هم بین مردم رفت و آمد می کنند تا شاید گرهی باز شود. یکی از کارمندان توضیح می دهد که بیشترین مراجعه درخواست کنندگان بیمه بیکاری هستند.

جیب کرونازده کارگر و کارفرما

به گزارش کد الکترونیک، روزنامه ایران نوشت: کارگر و کارفرما در صفی بلند بیرون اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی تهران دوش به دوش هم ایستاده اند؛ همه با ماسکی روی صورت و پفراینده ای زیر بغل و اغلب نیز منتظر و عصبی. بعضی با خانواده آمده اند؛ همسری منتظر در ماشین یا مادری تکیه داده به موتورسیکلت با ماسکی روی صورت کودکش. بیشتر آنها را کرونا بیکار کرده و حالا باید در این جمعیت تنگاتنگ هم دنبال حقوق بیکاری خود در راهروهای اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی شمال شرق تهران باشند. چند کارشناس روابط اداری هم با کارت ویزیتی در دست، آن اطراف پرسه می زنند تا از این آب پر از ویروس ماهی بگیرند.

ساعت از 11 صبح گذشته که به اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی در خیابان پورموسای تهران می رسم؛ جایی که روزهای شلوغی را پشت سر می گذارد. مردم در صف هایی که هر لحظه کوتاه تر می شود داخل اداره می فرایند و نفس بریده از راه پله و ماسک، بیرون می آیند تا ابلاغیه دیگر و پیامکی که محتوای آن کمی گیج کننده است و برای توضیح مجبورند دوباره برگردند. سعید و همسرش مرضیه از در اداره بیرون می آیند و از چین های روی پیشانی شان پیداست که به جواب دلخواه نرسیده اند. با آنها همقدم می شوم تا روایت سرگردانی آن دو را بشنوم. سعید که کاپشنی گشاد و شلوار پارچه ای رنگ و رو رفته ای به تن دارد از اخراج مرضیه از مهد کودک می گوید. مرضیه هم حرفی می زند و بهانه فرزندش را می گیرد که چند خیابان بالاتر در ماشین منتظر مانده. سعید می گوید: مشکل ما این است که بعد از کرونا همه جا تعطیل شد. مهد کودکی که همسرم در آن کار می کرد هم یکی از آنهاست. مهد کودک در سعادت آباد بود و بعد از کرونا و ترس مردم کلاً تعطیل کرد و رفت. مرضیه ادامه حرف را می گیرد: آنجا نیروی خدماتی بودم اما دیگر نه کاری هست، نه بچه ای که در مهد باز بماند. من کمردرد هم دارم و دنبال کار هستم اما پیدا نمی شود. الان آمده ام پیگیری کنم و سابقه بیمه و پول بیمه بیکاری ام را بگیرم.

سعید و همسرش که خوزستانی هستند دلیل آمدن به اداره را مسائل سامانه اینترنتی می دانند که باعث شده هر بار مرخصی بگیرند و به اینجا بیایند: دائم می گویند مشکل فنی داریم. برای اداره تشخیص چند بار رفتیم و آمدیم. برو ابلاغیه بگیر هی برو بیا چرا آخر وسط این شرایط کرونا باید این همه رفت و آمد کنیم؟

او که تحصیلدار کارخانه آرد است از حقوق 3 میلیونی می گوید که تا پیش از کرونا بعلاوه 2 میلیون حقوق همسرش باز بسختی کفاف زندگی و اجاره ماهی یک میلیون و 800 هزار تومانی و دو کودک شان را می داد: دیگه نمی شود با این شرایط ادامه داد بالاخره یا یک بلایی سر خودم می آورم یا سر همسرم. هر روز که می روم بازار جنس 20 تا 30 درصد گران می شود.

لنگ لنگان به در اداره برمی گردم، ویزیتورها مشغول شوخی و خنده هستند. با یکدیگر درد و دل می کنند و یکی که از بقیه شوخ و شنگ تر است با خنده رو به من می گوید: آقا بنویس همه چی گل و بلبل است، پول هم خواستی بگو خودم می دهم. اینجا آمده ای چکار؟ این همه نوشتی چه شد؟ کی گوش می دهد؟ او توضیح می دهد که بیشتر آدم هایی که اینجا می آیند سؤال کوچکی دارند و بیشتر آنها قوانین کار را نمی شناسند. برای همین یک پیامک آنها را به اینجا می کشاند. همین طور که حرف می زنیم مردی رنگ پریده از در بیرون می آید. ماسکی به صورت ندارد و آن قدر پریشان است که نمی شود به ماسک نداشتنش کاری داشت. قاسم کارفرما بوده و در روزگار خوش گذشته در میدان ولیعصر(ع) دفتری داشته و در کار تولید غذا بوده است. حالا با کم شدن مشتری بعد از کرونا در مغازه را بسته و کارگران را بیرون کرده: خودم هم بیکار شدم و حالا ول می گردم و حمالی می کنم، صبح تا شب. هر کاری بگویی می کنم اسنپ، پیک موتوری...

دلیل حضورش شکایت یکی از کارگران از اوست: همه حق و حقوقش را داده بودم اما باز شکایت کرده و اینجا هم که دائم می گویند حق با کارگر است. محکومم کردند که 26 میلیون بدهم ولی من همه اسناد و مدارک پرداختی را همراهم دارم. کاش به فکر من کارفرما که خودم هم بیکار شده ام، بودند. قاسم تعریف می کند که بعد از بستن در مغازه حالا مجبور است 18 میلیون به اداره دارایی بدهد و خسارت های دیگری از این دست.

داخل اداره کمی که خلوت تر می شود وارد می شوم. همه ماسک به صورت دارند اما با این ازدحام و رفت و آمد حتی با ماسک هم جای امنی به نظر نمی آید. در واقع صحبت کردن از فاصله اجتماعی در اداراتی از این دست بیشتر به شوخی می ماند. پنج دختر مشغول داد و بیداد هستند. یکی از آنها توضیح می دهد که همگی آرایشگر هستند و بعد از کرونا اخراج شده اند: بیمه ما رد نشده و الان به خاطر کرونا ما را اخراج کرده اما کارفرما گردن نمی گیرد. بیمه پنج سال کار ما را سه ماه رد کرده و حالا 30 میلیون سفته هر کدام ما را گذاشته اجرا.

آن قدر عصبانی هستند که همه چند قدم از آنها فاصله می گیرند. بخش میز خدمت حسابی پر است و هر کسی از یک سمت سؤالی مطرح می کند. وکلا و کارشناسان هم بین مردم رفت و آمد می کنند تا شاید گرهی باز شود. یکی از کارمندان توضیح می دهد که بیشترین مراجعه درخواست کنندگان بیمه بیکاری هستند. او از دعواهای هر روزه و بزن بزن مردم عصبانی تعریف می کند: مردم خیلی عصبی شده اند. دست کارگران به جایی بند نیست و به همدیگر پرخاش می کنند.

زنی که با مانتو اتو کشیده و مرتبی کنار در ایستاده خودش را کارشناس روابط کار معرفی می کند. او توضیح می دهد هزینه های ثبت در سامانه و بقیه مسائل اداری بیش از توان یک کارگر بیکار است: کارگری که از کار بیکار شده آن قدر پول ندارد که برود کافی نت از همه مدارکش اسکن بگیرد که هر دانه اش 2 ، 3 هزار تومان می شود. برای پرینت بانکی هم باید 200 تا 300 هزار تومان پول بدهند. در کنار این هزینه ها و رفت و آمدها، مسائل سامانه هم خیلی از آنها را اذیت می کند. باید بفرایند و بیایند و هزینه پرداخت کنند که آیا در نهایت به پول شان برسند یا نه؟ بعضی از همکاران ما هم با این که می دانند بعضی پفراینده ها فرجام خوبی ندارد از ناآگاهی کارگر استفاده می کنند و از هرکدام 2 تا 3 میلیون پول می گیرند و آخر هم گاهی بعد از شش ماه نتیجه هیچ. او از مسائل سامانه که برای خودش هم پیش آمده می گوید که بعد از بارگذاری مدارک و وکالتنامه وقتی می خواسته وارد دادگاه شود جلویش را گرفته اند: با این که سامانه به من شماره پیگیری داده بود اما در جلسه می گفتند چیزی پیدا نمی کنند.

دوباره برمی گردم جلوی در که صدای فریادهای دو پیرمرد که تازه از اداره بیرون آمده اند آرامش و خلوتی آخر وقت خیابان را بهم ریخته است. دختر جوانی که پفراینده قرمزی زیر بغل دارد کنار خیابان منتظر رسیدن اسنپ است. او هم به همراه پنج کارمند دیگر شش ماه است از یک آژانس هواپیمایی در جردن به خاطر نبود مشتری اخراج شده و حالا در خانه کار می کند تا مجبور نباشد از پدر و مادر پول بگیرد: تازه فهمیدم اصلاً بیمه مرا رد نکرده اند. شکایت کردم و الان آمده ام اول کسری بیمه را حل کنم بعد بروم دنبال بیمه بیکاری. او در سایت های کاریابی هم رزومه داده اما تا امروز خبری از کار نشده و فعلاً مجبور است در خانه کار کند تا خرج و مخارجش را دربیاورد. در راه برگشت به قدم لرزان سعید و مرضیه در انتهای کوچه فکر می کنم. به نگرانی آنها از آینده ای که غبارآلودتر از همیشه به نظر می رسد.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 2 آذر 1399 بروزرسانی: 2 آذر 1399 گردآورنده: ecods.ir شناسه مطلب: 1416

به "جیب کرونازده کارگر و کارفرما" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "جیب کرونازده کارگر و کارفرما"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید