سفرنامه قشم: مدرسه شیب دراز - کد الکترونیک

سفرنامه

مریم موهای مشکیش را از جلوی صورتش کنار زد و گفت: هم کلاسیم جیغ زد و سقف مدرسه ریخت.

چشم دوخته بودم به بُته جقه هایی که روی دست هایم بالا می روند. دست کشیدم روی حاشیه طلایی روسری مریم و گفتم: جیغ زد؟

دختری باریک و قد بلند با صورت آفتاب خورده و پیراهن صورتی آمد و نشست کنارمان. بعد دستِ مریم را آرام چرخاند تا نقشِ حنا خطا نرود و به مریم گفت: بده من، بلند شو چایی بذار. الان مردا میان.

مریم صورتِ دختر را بوسید و گفت: چشم آبجی زهرا.

زهرا خندید و بعد آغاز کرد به وصل کردنِ بته جقه ها روی دست هایم. النگوهایش تکان تکان می خوردند و دستانش با مهارت نقاشی می کشیدند.

دستم را تکان دادم و گفتم: ماشالا شما خیلی واردین زهرا خانوم.

زهرا دستِ چپش را با یک حرکتِ سریع روی آرنجم فشار داد و گفت: مبارکتون باشه. قشنگ شد.

مریم تازه یاد گرفته، ولی کارش خوبه. من ده ساله نقش حنا می زنم برای فامیل و مسافرها. راستی شما از تهران اومدین؟

نگاه کردم به بچه ها و کوله های خاکی و گفتم: آره از تهران اومدیم اصفهان. بعد رفتیم یاسوج. بعد گچساران موندیم خونه دوست هامون. یه شب بندر دیلم خوابیدیم. بعد اومدیم بوشهر. یه شب پارسیان بودیم. بعد اومدیم بندرعباس. یه دو روزی هست قشمیم.

زهرا حلقه نقره ای را توی دستش جابه جا کرد و گفت: اوووووه چقدر راه اومدین. خسته این پس. ببینم به سیل و طوفان که نخوردین؟

حلقه نقره ای توی انگشتِ باریکِ زهرا لق می خورد. گفتم: تو بوشهر خوردیم به طوفان، ولی یه جا پیدا کردیم موندیم. نمی دونم می شناسی یا نه. اسمش ساحل دل آرام بود. ببخشید فضولی می کنم، شما ازدواج کردین؟

زهرا خندید و گفت: دو ساله نامزدیم با پسرعموم. ایشالا سال جاری جور بشه می ریم خونه خودمون. بعد تلفنش را برداشت و گفت: حسن نمیای امشب؟ مهمان آمده ها.

سرم را برگرداندم و بچه ها را نگاه کردم که کنار کوله ها و کیسه خواب ها خوابشان برده بود و دهانشان نیمه باز مانده بود.

کُنده هایی که جمع نموده بودیم، کنار آب معدنی ها و کنسروها تلنبار شده بود. سعید نگاهم نمی کرد. هنوز از دستم عصبانی بود و زُل زده بود به درِآهنیِ دستشویی.

زهرا پرسید: چی شد بالاخره؟ شب موندنی شدید؟ می خوام شام بذارم. این کنسروها رو بخورید که دل و روده تون به هم میان تو این گرما.

نمی دانستم چه جوابی بدهم. گفتم: مزاحم نمی شیم.

برنامه شب مانی در ساحل را خراب نموده بودم و جرات نداشتم از بچه ها سوال کنم. گفتم: آخه شما گفتین همسرتون میان.

زهرا بساط حنا را جمع وجور کرد و گفت: نمیاد امشب. نگهبان لاک پُشتاس. امشب مهمه. تخم گذاری دارن. باید بمونن مراقب باشن.

پرسیدم: برای همین انقدر ساحل شلوغ بود؟

زهرا گفت: آره. اگه بترسن نمیان. برای همین مردا باید تا صبح بیدار باشن. مگه شما برای همین نمی رفتین ساحل؟

سرم را برگرداندم سمتِ سعید و طوری که بشنود گفتم: نه. می خواستیم چادر بزنیم، ولی خسته بودیم.

مریم با یک سینی مسی آمد و نشست کنارمان. از خوشحالی چشم هایش برق می زد. رو کرد به من و گفت: چای بخورین خستگیتون در بره. برا دوستاتون هم بزنم نقش حنا؟

گفتم: دوستام خسته ان. راستی توام نامزد داری مریم؟

مریم نگاهی به آبجی زهرا کرد و گفت: بگم؟

آبجی زهرا چشم غره ای به مریم رفت و بلند شد. مریم سرش را پایین انداخت و در گوشم گفت: این حلقه من الکیه. من دوست ندارم شوهر کنم. دوست دارم برم مدرسه.

دستش را گرفتم و گفتم: خب چرا نمی ری؟

مریم یک استکان چای گذاشت جلوی من و یک دانه قند هم کنار نعلبکی گل سرخی گذاشت و گفت: گفتم که سقفش ریخت. اگه امشب بمونین، فردا می برم نشونتون می دم که شمام عکس بگیرین. شاید مدرسه مون درست بشه. من دوست دارم خبرنگار بشم.

بعد گوشی زهرا را از دستش گرفت و گفت: ببین این فیلم های تخم گذاری پارساله. ببین چقدر قشنگن اینا. حسن آقا هرسال فیلم می گیره.

گوشی را گرفتم و زل زدم به چاله بزرگی پر از تخم های سفید! فیلم بعدی لاک پشت های کوچکی را نشان می داد که به سمت ساحل می دویدند.

از زهرا اجازه گرفتم و فیلم ها را به بچه ها نشان دادم. بعد رو کردم به مریم و گفتم: ما امشب می مونیم که صبح بیایم مدرسه عکاسی کنیم.

مریم از جایش بلند شد و بغلم کرد. بعد حلقه اش را درآورد و گفت: یعنی مدرسه درست می شه؟