سفرنامه درک؛ سرزمین عجیب و ناشناخته ایران - کد الکترونیک

بعضی اصطلاح ها وجود دارند که به طور ناخواسته در ضمیر ناخودآگاه ما ثبت شده اند. همه ما از بچگی واژه درک را به معنی جایی عذاب آور و ماورایی شنیده و تصور نموده ایم. اصطلاحی که بارها همراه با انرژی منفی به کار برده ایم. این سوال که درک کجا هست، برای من آغاز سفری چندروزه شد. پس همراه ما باشید تا به این منطقه زیبا سفر کنیم.

به سمت مکان نا شناخته، درک

مانند سفرهای قبلی کوله پشتی و وسایلم را برداشتم و این بار به نیت سفر به سرزمین کمتر شناخته شده روستای درک رهسپار جاده شدم. در واقع، همواره تجربه خوبی از این نوع سفر داشتم که باعث می شد بیشتر برایش ذوق داشته باشم. اتفاق های پیش بینی نشده ای که هر بار به شکلی من را شگفت زده می نمایند.

بگذریم از مسیر طولانی و اتفاق های جذابی که طی مسیر افتاد، بعد از چند روز نهایتا به زرآباد رسیدم. از زرآباد به سمت درک رفتن بدون ماشین اصلا کار راحتی نیست، ولی مثل همواره شانس با من (کوله گرد) یار بود و با یک نفر مرزنشین (مرزنشین های مهربان) که برای خرید و بارگیری میزان زیادی هندوانه به آنجا آمده بود، برخورد کردم! یک نفر با لهجه کردی گفت:

کجا میری با این کوله ات؟!

خلاصه اینکه من را تا خود درک رساند و مسیرش را بسیار از حد معمول دورتر کرد و در طی مسیر شماره تماس اش را داد و گفت:

کاری داشتی زنگ بزن.

توی فکرهای شیرین از نوع سفر بودم که ناگهان چشمم به تپه های شنی و نخل های فوق العاده زیبا که ساحل رشد نموده بودند، افتاد. با خود گفتم، خدایا اینجا دیگه کجاست؟ محل برخورد تپه های شنی و اقیانوس! هرچقدر هم از زیبایی هایش بگویم، مطمئنا میزان خیلی کمی برای شما قابل درک است.

فقط می توانم بگویم از آن مکان های بی نظیری است که حتما باید دید.

آن قدر ذوق داشتم که نمی دانستم چادرم را کجا بزنم، شب کجا بخوابم، اصلا چکار باید بکنم؟ مسخ شده بودم و داشتم غروب آفتاب را می دیدم که متوجه شدم یک موتور که دو پسر بچه بلوچ مرکبش بودند، به سمت من در حرکتند. بلوچ ها رو می شناختم، در سفر قبلی با این مردمان به دفعات برخورد نموده بودم. به هیچ وجه احساس نا امنی نداشتم. کنارم ایستادند، پیاده شدند و از من پرسیدند:

اهل کجایی و اینجا چه کار می کنی؟ شب را میخوای اینجا باشی؟

کمی صحبت کردیم و به شکل عجیبی بدون اینکه مکالمه مان تمام گردد، سوار موتور شدند و رفتند. فکر کنم 1 ساعت گذشت و هوا دیگر تاریک شده بود. در تاریکی ناگهان 3 نفر دیگر به سمت من در حرکت بودند.

نزدیک تر شدند، این بار دو پسر بچه همراه پدرشان با یک فلاسک شیر و چای در دستشان و یک ماهی در دست دیگری برایم آورده بودند و گفتند:

این ها برای شما است و شب هم برای خواب باید به خانه ما بیایی!

خلاصه اینکه به سختی توانستم راضی شان کنم که اجازه بدهند شب را آنجا کمپ کنم. بعد از کمی کلنجار راضی شدند و رفتند.

من نیز آغاز به کباب کردن ماهی روی آتش کردم، به سمت دریا رفته و آسمان پرستاره کویر را نگاه کردم که ناگهان متوجه نقطه های نورانی آبی رنگ روی آب شدم!

تمامی سطح آب، همانند ستاره هایی بودند که در زیر پایم می درخشیدند، آن ها پلانکتون های نورانی آب بودند. آسمان پرستاره کویر روی سرم، پلانکتون های آبی رنگ درخشان که روی موج ها با صدای آب می پایکوبییدند و تمام آب را روشن نموده بودند، روبه روی من قرار داشت؛ از فرط شادی و ذوق در پوست خود نمی گنجیدم و فقط دلم می خواست این لحظه تمام نگردد. صدای موج دریا نور ستارگان، پایکوبی موج روی پاهایم، تجربه ای است که در آن لحظه فقط نصیب من شده بود.

شب را با حس عجیب و ناشناخته ای که انگار در سرزمین عجایب بودم، به صبح رساندم و نزدیک ساعت 7 صبح صدای موتور قایقی را شنیدم که در ساحل روبه روی چادرم ایستاده بود. صدای قایق ران من را صدا می کرد. از چادر بیرون رفتم گفت:

من دایی آن پسرم که دیشب برایت ماهی آورد، گفته بیایم ببرمت دریا بچرخانمت!

واقعا نمیدانستم چطور باید ابراز خوشحالی کنم. زیبایی محسورنماینده طبیعت و انسان! دایی کل آن منطقه را به من نشان داد و لحظات آخر بودن من در ساحل درک را برایم فوق العاده کرد و این طور بود که برای من معنی واژه برو به درک شیرین تر از هر دعای خیر دیگری شد و برای همه شما آرزوی تجربه سفر به درک، این منطقه بی نظیر و ناشناخته ایران، را دارم.