آمریکا؛ از کنفدراسیون تا نظام فدرالی

به گزارش کد الکترونیک، طبق این سیستم دولت های کنفدرالی سابق به ایالات جدیدی در یک دولت واحد تبدیل می شدند. نهایتا طبق آخرین ماده قانون اساسی جدید، دولت فدرال ایالات متحده آمریکا با پیوستن ایالت نیوهمپشایر در 21 ژوئن 1788 تشکیل شد.

آمریکا؛ از کنفدراسیون تا نظام فدرالی

با صدور اعلامیه استقلال در سال1776 نخستین ساختار سیاسی آمریکا با تاکید بر اصل حاکمیت مردم و به صورت کنفدراسیونی مرکب از 13 ایالت مستقل در قالب یک دولت ملی تجلی یافت. اتحاد دولت های مستقل آمریکا در تداوم وحدت پیشین بین کلونی ها این بار به صورت دولت هایی در سیستم کنفدراسیون با موضوع دولت کنفدرال شکل گرفت.

اما فرایندی که متعاقب استقلال آمریکا به وجود آمد بیشتر منجر به شکل گیری شبه دولت های سیزده گانه ای شد که درصدد جانشینی مهاجرنشین های سابق بود. در این زمان هنوز شکل و ساختار حکومت آینده به طور دقیق و کامل معین نبود و بیش از هر چیز قطع رابطه استعماری با بریتانیا و ایجاد نظمی جدید بر مبنای اصل ‹‹استقلال›› مورد نظر قرار داشت.

در نهایت یک دولت کنفدرال با مرکزیت شهر فیلادلفیا در سرزمین آمریکا شکل گرفت. این دولت اختیارات محدودی داشت؛ به طوری که حتی فاقد توانایی های لازم برای تصمیم گیری درخصوص امور داخلی و خارجی بود. دولت کنفدرال آمریکا تنها از یک کنگره قاره ای (Continetalcongress) به عنوان نمایندگان دولت های مستقل تشکیل شده بود.

از سوی دیگر ماهیت این دولت کنفدرال با بعضی اصول مورد نظر استقلال طلبان همخوانی نداشت. ایالت های عضو، بدون در نظر دریافت وسعت، جمعیت و قدرت مالی و نظامی همگی یک رای مساوی در تصمیمات دولت کنفدرال داشتند.

به عنوان مثال ایالت بسیار عظیم و قدرتمند نیویور ک و ایالت بسیار کوچک رودآیلند رای برابر در دولت کنفدرال داشتند. چنین مسائلی به تدریج سبب شد که فکر ایجاد یک دولت مرکزی قدرتمند در قالب ساختار فدرالی و با توجه به شرایط خاص ایالت ها مورد توجه قرار گیرد. این امر در ابتدا با مخالفت های عمده ای روبه رو بود.

بسیاری از ایالت های کوچک و همچنین بعضی شخصیت های عظیم و برجسته حرکت استقلال آمریکا، از ایجاد یک حکومت مرکزی قدرتمند بیم داشتند. آن ها نگران بودند که با ایجاد یک دولت مقتدر نقش ایالت ها و حکومت های محلی کمرنگ شده و در درازمدت این ایالات در یک دولت مستقل مرکزی ادغام و محو شدند.

این عده نتیجه وقوع چنین حالتی را به وجود آمدن همان شرایطی می دانستند که پیش از استقلال آمریکا از سوی دولت انگلستان اعمال می شد. اما با گذشت زمان و آشکار شدن بسیاری از نابسامانی های مالی- سیاسی و ایجاد ناهماهنگی های گسترده بین ایالت ها، فکر ایجاد یک حکومت ملی و مرکزی تقویت می یافت.

در این زمان بسیاری از متفکران برجسته و رهبران ایالت ها از جمله جرج واشنگتن (George washington) رهبر اصلی حرکت استقلال آمریکا به شدت به سمت ایجاد یک سیستم فدرالی در آمریکا متمایل شدند. این گروه که به فدرالیست ها مشهور بودند، سعی داشتند کلونی های سابق را حول محور یک دولت ملی مقتدر متحد سازند.

آن ها توانستند در مرحله نخست در کنوانسیون آناپولیس (Annapolis)) در سال 1786 پنج دولت از ایالت های سیزده گانه را گرد هم آورند. در ادامه همین فرایند و در سال 1787 تمامی ایالات توافق کردند که مطابق یک نظام فدرالی (Fedral system)) گرد هم آیند.

طبق این سیستم دولت های کنفدرالی سابق به ایالات جدیدی در یک دولت واحد تبدیل می شدند. نهایتا طبق آخرین ماده قانون اساسی جدید، دولت فدرال ایالات متحده آمریکا با پیوستن ایالت نیوهمپشایر در 21 ژوئن 1788 تشکیل شد.

قانون اساسی

قانون اساسی آمریکا نزدیک به دویست سال قدمت دارد و از این حیث یکی از قدیمی ترین قوانین اساسی موجود در کشور های دنیا محسوب می گردد. علاوه بر قانون اساسی فدرال، هر یک از ایالت ها نیز از قانون اساسی مختص به خود برخوردار هستند. ویژگی اصلی قانون اساسی فدرال آمریکا وفاداری به سیستم و اصول فدرالیسم است.

طبق این اصل دولت مرکزی تا حدود زیادی از دخالت در امور ایالت ها منع شده است. مطابق قانون اساسی فدرال، هر ایالت مجلس قانون گذاری و دیوان عالی ایالتی دارد و در کنار آنها، شخص فرماندار به مثابه رئیس دولت ایالتی به مانند رئیس جمهور فدرال انتخاب می گردد. علاوه بر تمام این موارد، دولت مرکزی نیز برای ایجاد توازن قوا و جلوگیری از سوءاستفاده احتمالی از قدرت به سه بخش مجریه، مقننه و قضائیه تقسیم شده است.

این تفکیک به صورتی شکل گرفته است که هر یک از قوای فوق، قدرت دو قوه دیگر را محدود و تا حدودی کنترل کند. قانون اساسی آمریکا از نظر شکلی از سه بخش کلی: متن اصلی، اعلامیه حقوق و اصلاحیه ها تشکیل شده است. قسمت اول یا همان متن اصلی قانون اساسی ایالات متحده متشکل از هفت اصل است که به هیچ وجه قابل بازنگری وتغییر نیست. سه اصل ابتدایی این متن مربوط به عملکرد سه قوه مجریه، قضائیه و مقننه است.

4 اصل بعدی به ترتیب مربوط به معین چگونگی رابطه میان نهاد های فدرال با ایالات، فرآیند الحاق اصلاحیه ها به متن اصلی قانون اساسی، صندلی قانون اساسی و نهایتا چگونگی تصویب آن است. بخش دوم قانون اساسی تحت عنوان منشورحقوق (The Bill Of rights) ریشه در نگرانی های کنفدرالیست ها دارد.

بسیاری از هواداران سیستم قبلی کنفدرالی با شکل گیری حکومت مرکزی فدرال نگران رعایت حقوق و آزادی های فردی و تحدید عملکرد ایالت ها بودند. کوشش و اصرار این عده منجر به تهیه و تدوین منشور حقوق در سال 1789 و الحاق آن به قانون اساسی فدرال در سال 1791 شد. این منشور شامل 10 اصل است که بیشتر ناظر بر رعایت حقوق مدنی و طبیعی شهفرایندان از سوی دولت فدرال است.

اصل نخست منشور فوق ناظر بر آزادی مذهب و آزادی بیان است. اصل دوم و سوم درخصوص حق نگهداری اسلحه است! اصول چهارم تا هفتم منشور نیز دفاع از حقوق متهمان و محدود کردن بعضی اختیارات نیرو های قضایی، پلیس و دادگاه ها را اعلام می نماید.

در اصل هشتم، مجازات و جریمه ها تا حدودی تعدیل شده است. دو اصل پایانی نیز بر این نکته تاکید دارند که اختیارات تفویض نشده به دولت فدرال متعلق به ایالت ها و ساکنان آن ها است.

بخش سوم قانون اساسی فدرال ایالات متحده نیز در برگیرنده اصلاحیه ها (Amendments) است. اصلاحیه های موجود، در طول مدت اجرای قانون اساسی در سال های پس از تدوین، به متن اصلی اضافه شده اند. هدف از تدوین این اصلاحیه ها انطباق هرچه بیشتر قانون اساسی آمریکا با شرایط و احتیاج های جدید بوده است.

از مقاله ای به قلم داوود راکی

منبع: فرادید
انتشار: 15 آذر 1399 بروزرسانی: 15 آذر 1399 گردآورنده: ecods.ir شناسه مطلب: 1442

به "آمریکا؛ از کنفدراسیون تا نظام فدرالی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "آمریکا؛ از کنفدراسیون تا نظام فدرالی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید