انتشار زندگی نامه آلبرت کوچویی - کد الکترونیک

به گزارش کد الکترونیک، در بخشی از این کتاب که در نشر پوینده منتشر شده، آمده است: روزنامه و روزنامه نگار بودن رنگی دیگر به زندگی من زد. رنگی متفاوت و این راه و رنگ را محمود مشرف آزاد تهرانی - همان م. آزاد شاعر - برای زندگی من ره آورد داشت. او در سال های سی، در آبادان جسته از ملی شدن نفت، ره آوردی برای هم نسلان من، در دبیرستان های آبادان بود. زندگی من، از همان کودکی، با کاغذ و روزنامه و چاپ، آغشته بود. بوی کاغذ، بوی چاپ، بوی آشنای زندگی من شد. پدر -خمو - اهل روزنامه بود، مادر - مریم - اهل کتاب، برادر - گملیل - اهل مجله، پاورقی ها و گزارش ها و خواهر - جنی - همچون او. و این همه، زندگی مرا، همان نقشی زد که تا به امروز، با آن سر می کنم. رادیو هم همان جاذبه سال های نوجوانی و جوانی را برای من داشت. و البته نزدیک تر بود. رادیو نفت ملی آبادان، همسایه دیوار به دیوار ما بود.

سر در آوردن از رادیو، به نظر ممکن تر بود تا راه یافتن به روزنامه ها، که در تهران دور از خانه بودند. با خواندن اسم من برای یک ترانه درخواستی، در رادیو نفت ملی راه من هموارتر شد و بعد مسابقه دانستنی ها و بعدتر، شعرخوانی، با شعر پریای شاملو و با آن شعرهای نو دیگر، یعنی رادیویی شدن من. این ها برای من بس نبود. می خواستم جایی در لابه لای صفحات روزنامه ها داشته باشم. شعر، قصه، کاریکاتور، طرح هر چه از دستم برمی آمد، به م. آزاد می سپردم و او همه را راهی صفحات فرهنگی و ادبی روزنامه ناهید می کرد. رادیو رضائیه و بعدتر رادیو ایران، خانه من شد. و با اکراه، چهره تلویزیونی هم شدم، چرا که رادیو را بی تکلف و ساده تر می دیدم. صفحات ادبی و فرهنگی روزنامه آیندگان، نخستین روزنامه صبح ایران، زنگ حرفه ای شدن مرا زد.

نقد نقاشی، و بعدتر نقد کتاب، تئاتر و سینما هم. نقدهایی با همه آموخته های من، در این عرصه ها با آن برنامه های فرهنگی و مطبوعاتی رادیو بود. هفته نامه ها و ماهنامه های معتبر فرهنگی دهه چهل و پنجاه، خانه من شدند. خوشه احمد شاملو، بامشاد پوروالی و ایرج نبوی، نگین دکتر عنایت و... . با انقلاب اسلامی ایران، راه حرفه ای تر شدن من هموار شد. روزنامه نگاری و سردبیری در عرصه فرهنگ، دانش و ورزش در هفته نامه های فانوس، فضیلت، سینمای دنیا و ماهنامه های فضا، عنوان، دیار، مصاحبه و ... . شتاب، سرعت، دقت و نظم، صراحت، ایجاز نواندیشی، تازگی و تازه اندیشیدن، تعهد و جز این ها.

این همه، سبب شده است تا یک روزنامه نگار بمانم و چون او زندگی کنم. شاید آرزویم بود که داستان نویس شوم، رمان نگار. اما شتاب، سرعت و به سرعت دیدن حاصل کار خود در روزنامه حکایت دیگری است، اما داستان نویس بودن درنگ می خواهد و تامل و تعلل و بارها بازنگری، که دریافتم با من سازگار نیست. این همه را گفتم تا به مجموعه نوشته هایم در روزنامه اعتماد برسم. روزی، دوست نادیده و ناشناخته و بعد دریافتم فرهیخته، از من خواست تا گاه گاه، بسته به موضوع، یادداشتی برای روزنامه اعتماد بنویسم، که توصیه آقای میرفتاح، سردبیر آن، همان طنزپرداز شناخته و آقای دکتر بهزادی روزنامه نگار شهره ور و مشاور روزنامه بود. ستون نگار روزنامه شدن را همواره دوست داشتم، پذیرفتم. منظم و منضبط، چنین کردم.